Dün ofisten çıktıktan sonra eve giderken; arabadan sokaklarda oynayan çocukları gördüm.
O kadar tuhaf geldi ki bana ; geçtiğimiz yer biraz gece kondu semti olduğundan olsa gerek, okulların kapanmasını fırsat bilen çocuklar kendilerini sokağa atmışlar.
Kimi ip atlıyor , kimi top oynuyordu. Şimdilerde bizim yaşadığımız sokakta değil oyun oynamak, parka bile saatli gidilir ebeveynler eşliğinde..
Kendi çocukluğum, geldi aklıma,ne kadar mutlu olurduk okullar kapanınca , yaz tatilinin tadını en babasından doyasıya çıkarırdık ki; biz.
Çocuk olmak güzeldi, terlemek sorun değildi, sadece çok koşup çok eğlenmenin işaretiydi.Ağlamak zayıflık değildi, cesaretin utanmadan ağlayabilmenin , kendine güvenin göstergesiydi.
Sokaktan süt mısır, dondurma, limonata hatta ve hatta çikolatalı puding bile alır yerdik.
O zamanlar sokakta bunları satan amcalara güvenirdi annelerimiz.Kimse kimseyi üzmek istemezdi.
Bizi en çok üzen şey, tam oyunun koyu yerinde yağan yağmur olurdu, veya annemin seslenişi “çabuk eve gel daha yemek yemedin!”
Çok mu çabuk büyüdük, zaman mı çabuk geçti bilemedim ki;
sevgiyle kalalım!
dönebilsek o güzel günlere 🙂
Ahh keşke donebilsek tek sorumluluğumuz oyun oynamak yemek yemek ve ders çalışmak olsa;)
Üstümüz başımız pis olur.Akşama kadar oynardık yemeği yeyip uyuyakalırdık. hey gidi günler heyyy
Geri dönebilsek diyeceğim ama olmayacak duaya amin denilmez ne yapalım:))